ـ دوستي يعني احترام عميق براي حقوق، نگرش‌ها و احساسات ديگران
وبلاگ باران به نقل از کتاب «همه را دوست دارم و آنان نيز...؟»
شکي نيست که بيشتر ما انسان‌ها در طلب راه‌هايي پر توان‌تر، خلاقانه‌تر و شايسته‌تر براي دوست داشتن يکديگر هستيم. به گفته ديويد ويسکات پيوندها به‌ندرت به دليل فقدان توان زندگي در وجودشان به ناگاه مي‌ميرند. پيوندها به آرامي مي‌پژمرند، چراکه انسان‌ها يا نمي‌دانند که چگونه پيوند را حفظ کنند و به چه اندازه زمان، تلاش، عشق و دلسوزي نيازمندند يا اينکه آنان تنبل‌تر يا هراسان‌تر از آن‌اند که کوششي به عمل آورند.
پيوند زنده است و هر پيوندي به همان توجهي نياز دارد که هنرمندي با تمام دقت به هنرش مبذول مي‌دارد و از اين مراقبت و توجه بهره مي‌برد.
در مورد خود بايد واقع‌بين باشيم. زيرا هر قدر دلمان براي ديگران بتپد، بايد ابتدا براي خود احساس مسووليت کنيم. زيرا تمام آنچه را که داريم مي‌توانيم به ديگران ببخشاييم. اگر احساس ناکافي بودن کنيم قدرتي در ما نيست تا به ديگري امنيت و نيرو ببخشيم. اين شناخت از خود نيز امري مستمر و پوياست و به يکباره امکان‌پذير نيست.
از چنگ رنجش‌هاي کوچک خود را رها سازيم. واقعيت آن است که آنچه سبب از هم گسستن پيوندها مي‌شود مسايل بزرگ و پيچيده نيستند. بلکه زنجيرهاي از رخدادهاي کوچک در طي زمان دراز است. براي دوست داشتن يکديگر لازم است به اشتباهات جزيي خويش توجه کنيم و در صدد تغيير رفتار خود برآييم.
با ملاحظه رفتار کنيم. يعني در رفتارهاي خود ادب و احترام و برخورد منطقي داشته باشيم. رفتار بي‌ادبانه با هر آدمي، يعني قرار دادن او در موقعيتي پايين‌تر از شان انساني وي. ما انسان‌ها ضعيفيم و به آساني مي‌رنجيم. کنش‌ها و واژه‌هاي بدون تعمق و انديشه، در درازمدت پيوندهاي ما را مي‌گسلد و به جدايي، درد بي‌حاصل، تنش و رنجش منجر مي‌شود.
هر يک از ما مسوول خلق محيطي پر از گرمي و دلسوزي براي آناني هستيم که دوستشان داريم. يک روز خوب روزي نيست که همه چيز بر وفق مراد انسان باشد، بلکه روزي است که بتوانيم با رفتار يا گفتار خود روز انسان ديگري را پر از مهر و صفا کنيم.
دست از سلطه‌جويي و تغيير ديگران برداريم. ما مي‌توانيم به ديگران "کمک" کنيم که تا خود را تغيير دهند، اما تنها "خود" آنان هستند که مي‌توانند دگرگون شوند. هرگاه نتوانيم به فرديت و حق انتخاب ديگران احترام بگذاريم نمي‌توانيم ادعاي دوست داشتن کنيم. دوستي تنها زماني پيش مي‌آيد که ما احترامي عميق براي حقوق، نگرش‌ها و احساسات ديگران قايل باشيم، همانطور که براي خود قايليم. بايد ديگران را آنگونه که هستند پذيرا باشيم، بي‌آنکه نيازها و انتظارات خود را به آن‌ها تحميل کنيم. هر انساني بايد به داشتن ديدگاه خويش از جهان مجاز باشد.