اژانس معاملات زمین های کره ماه
معاهده معاهده بین‌المللی مکان‌های فضایی حق مالکیت و سلطه حقوقی بر مکان‌های فضایی را برای هیچ کشور و حکومتی مجاز نمی‌داند. حالا آقای هوپ مدعی است که ما کشور یا حکومت نیستیم؛ ما اشخاص حقیقی هستیم.
خودش می‌گوید: «در حقیقت اینها سرزمین‌هایی بدون صاحب هستند. کاری که من می‌کنم دقیقا همان کاری است که نیاکان‌مان در قرون گذشته انجام می‌دادند. مگر وقتی از اروپا سفر می‌کردند و قاره یا سرزمینی جدید می‌یافتند، آن را به دیگران نمی‌فروختند؟».
او تاکنون چیزی حدود 6/1میلیون کیلومتر مربع از ماه را فروخته (یعنی تقریبا معادل مساحت کشور خودمان) و هنوز 32میلیون کیلومتر مربع دیگر برای خیل عظيم مشتاقان و علاقه‌مندان وجود دارد که روزانه حدود 1500 قطعه از آن به فروش می‌رسد.
البته هوپ قبول دارد این کار خیلی علمی نیست و بیشتر به یک سرگرمی جذاب شبیه است اما از این سرگرمی جذاب تا به حال بیش از 9 میلیون دلار به جیب زده!
در بین خریداران از ستاره‌های هالیوود مثل تام كروز، هريسون فورد، جان تراولتا و ادي‌مورفي، همچنين شرکت‌های معتبری مثل هتل‌های زنجیره‌ای هیلتون و ماریوت، كارمندان ناسا و حتی 2تا از رؤسای جمهور اسبق ایالات متحده مثل رونالد ریگان و جیمی کارتر هم به چشم می‌خورند؛ مضاف بر اینکه جورج بوش هم اعلام کرده بدش نمی‌آید بخشی از سرمایه‌اش را بر سر این کار قمار کند
آقای هوپ كارش را از سال 1980 شروع كرد. او در نيوجرسي دفتري زد به اسم «سفارت ماه» يا Lunar embassy. او كه پيش از اين، عروسك‌گردان تئاتر بود، در چند سال اول مشتري چنداني نداشت اما وقتي سال 2005 در يك برنامه تلويزيوني با عنوان «كلاه‌برداري فضايي» حاضر و متهم شد، بلافاصله كارش گرفت؛ طوري كه حالا اين آقا کلی سایت و بنگاه مجازی هم در اينترنت راه‌اندازی كرده که به این امر شریف مشغولند و برای خریداران و فروشندگان، اشتغال توأمان ایجاد می‌کنند؛ سـایــت‌هــایــی مـثل Lunarregistry.com، Moonestates.com و Lunarlandowner.com. طبق آمار این سایت آخری، تاكنون قطعات تفکیک‌شده‌ای از کره ماه به بیش از 2 میلیون نفر از 176 کشور دنیا فروخته شده است. ركورددار مالکین زمین در کره ماه آلمانی‌ها هستند و بعد از آن سوئدی‌ها، انگلیسی‌ها و لهستانی‌ها.
اين سايت امكان خريد اينترنتي از هرجا و هر كشوري را هم به شما مي‌دهد و تازه درصورت انصراف شما بعد از خريد، تا 60 روز بعد پولتان را هم برمي‌گرداند. جالب اينجاست كه هوپ و شركا، قرار است از ابتداي سال 2008، زمين‌هاي مريخ، زهره و زحل را هم بفروشند. قيمت پايه براي هر آكر از زمين مريخ هم 14 دلار درنظر گرفته شده.
طبق گزارش بانک سرمایه‌گذاری آمريكا-UBS- رابطه معناداری بین افزایش یا کاهش قیمت زمین در کره ماه و ارزانی و گرانی خانه در ایالات متحده وجود دارد . این بانک پیش بینی می کند با توجه به اینکه قیمت زمین در کره ماه در سال 2007 نزدیک به 40 درصد افزایش داشته و از 16 دلار به 5/22 دلار رسیده، احتمالا در آغازین ماه‌های سال 2008 قیمت خرید و اجاره مسکن در ایالات متحده زیاد شود.
ايده دنيس هوپ آمريكايي انگار به مذاق چيني‌ها هم خوش آمده است. از سپتامبر 2005، چيني‌ها هم «سفارت ماه در چين» را راه انداخته‌اند و شروع به فروش زمين ماه كرده‌اند. اين بار برخلاف مورد آمريكايي، فروشنده يك دانشمند علوم فضايي است به اسم لي جي كه قبلا به فضا هم سفر كرده.
او هر آكر از زمين ماه را 298يوآن (معادل 37 دلار آمريكا) مي‌فروشد كه حدودا 5/1برابر قيمت فروش همتاي آمريكايي‌اش است. آمار فروش در چين اما اصلا كمتر از آمريكا نيست؛ طبق ادعاي لي‌جي، هر روز به طور متوسط 12 نفر، 18 آكر از ماه را مي‌خرند.
قبل از خريداران فعلي ماه، كسان ديگري هم بوده‌اند كه آرزوي مالكيت اين سياره مرموز را داشته باشند. سال 1971- درست در اوج بحران‌هاي دهه70 آمريكا، دهه جنگ ويتنام، دهه هيپي‌ها و دهه راك اندرول- جوان تازه فارغ‌التحصيلي پيدا شد كه به خاطر نداشتن كار، راه افتاده بود توي خيابان‌ها و صدا مي‌زد: «ماه... ماه...ماه را مي‌فروشم». شگرد باري مك‌آردل اين بود كه به مردم حيرت‌زده مي‌گفت: «فكر مي‌كنيد به يك نفر در عمرش چند بار پيشنهاد خريد ماه را بدهند؟». مك آردل با اين زبان‌بازي‌ها، توانست در فاصله 1971 تا 1981 ماه را در پاچه 170هزار نفر بكند.
قيمت فروش او يك دلار براي هر آكر از ماه بود. آخرش هم مك آردل با يكي از همين خريداران ماه ازدواج كرد و به خواست او، اين كار را گذاشت كنار. اما سود فروش ماه به همين جا محدود نشد؛ سال گذشته مك آردل كتاب خاطرات‌اش را منتشر كرد. كتاب «من ماه را فروختم» جزء پرفروش‌هاي آمريكا شد و خلاصه حالا مك‌آردل از بركت ماه، زندگي ماهي دارد.
طبق بند اول «معاهده مکان‌های فضایی» 1967 سازمان ملل، فضا متعلق به تمامی بشریت است. بند دوم هم می‌گوید که هیچ حکومت یا کشوری حق ادعای مالکیت یا سلطه بر آن را ندارد. این معاهده در حالی تنظیم شد و به امضا رسید که هنوز هیچ شخص حقیقی به فضا یا ماه سفر نکرده بود.
طبق نظر بيشتر حقوق‌دان‌ها، با وجود اینکه حق مالکیت اختصاصی افراد بر کره ماه صریحا ممنوع نشده و با وجود اینکه به زعم بعضی‌ها «توافق‌نامه ماه» از نظر مالکیت خصوصی چالش برانگیز است، هیچ فرد حقیقی‌اي حق مالکیت بر ماه یا سایر اجرام آسمانی را ندارد. در واقع مانع اصلی برای تحقق این مالکیت این است که هیچ قانونی در این مورد نداریم و به طریق اولی مالکیتی هم نمی‌تواند به وجود بیاید یا تعریف شود.
توافق‌نامه ماه می‌گوید: «اکتشاف و بهره‌برداری از کره ماه تنها به قصد منفعت‌رسانی به تمامی کشورهای جهان و با موافقت دسته‌جمعی و عمومی آنها امکان‌پذیر است». با اين حال نباید فراموش کرد که این توافق‌نامه را تنها 6 کشور امضا کرده‌اند و غول‌های بزرگ فضانوردی دنیا مثل روسیه و آمریکا و چین وقعی به آن ننهاده‌اند.
سال 2004، «هیات مدیره انستیتو بین‌المللی قوانین فضایی» با صدور بیانیه‌ای، نسبت به ازدیاد روزافزون تمایل عمومی برای خرید زمین در ماه، ابراز دلسوزی و تاسف کرد و آن را افزایش امکان گمراهی مردم دانست. در این بیانیه آمده بود: «برای فروشندگان ماه کافی نیست تا به استناد قوانین ملی یا سکوت حکومت‌ها، کار خود را برحق بدانند. آنها از پیدا‌کردن عنوانی قانونی برای کاری که می‌کنند عاجزند».
با درنظرگرفتن همه اينها، به نظر می‌رسد که اسناد و قباله‌هایی که به عنوان حق مالکیت ماه به فروش می‌رسند، تنها ارزش سمبلیک دارند. تعبیر شاعرانه روزنامه واشنگتن‌پست از این پدیده، جالب‌توجه است: «مردم می‌خواهند پولشان را برای یک رؤیای دست‌نیافتنی خرج کنند؛ رؤیایی که ارزش واقعی‌اش را فقط شب‌ها-وقتی مالکین‌اش به آسمان می‌نگرند و به آینده‌ای بهتر فکر می‌کنند- نشان می‌دهد. شاید به همین خاطر است که «سفارت ماه» توسط کسی راه اندازی شد که امید(Hope) نام دارد.»
همشهری